Archiving memories

‘Herstories’ of Resilience and Hope

“Stories matter. Many stories matter. Stories have been used to dispossess and to malign, but stories can also be used to empower and to humanize. Stories can break the dignity of a people, but stories can also repair that broken dignity.” – Chimamanda Nģozi Adichie

Herstories project is based on the idea that generally, women and children are the most affected by war and peace. Yet, women’s voices are the least heard mostly because they are oral histories, and are hardly ever recorded. As it passes from their memory and ours, it will also vanish from history.

HERSTORIES attempts to address this gap, by collecting mothers’ narratives from the ground (South, East and North Sri Lanka). Primarily because mothers are guardians of memory – narrating stories, collecting photographs and keeping the family history alive – when a mother is asked her story, she speaks not only of herself but of her family, neighbours and village. As a result she creates a composite view of a time period, a place and a set of identities that is truly unique. Together, these lives of others even though very personal individual stories, create a collective set of narratives that add faces, names, places, character, hopes, dreams, challenges, strength, courage and ‘flesh’ to an era in Sri Lankan history that must not be forgotten.

https://theherstoryarchive.org/

Extract:

Photo-essays Kilinochchi District

I want the best for my children

A mother of three from Kilinochchi speaks of her struggle to survive and wishes for a better future

English: I have three children. We had a terrible time during the war, no food, no water. We were in Manukulam when a shell struck my husband. I was 22 when he died. We lived in a refugee camp in Chettikulum for about a year after that. When their father died I told my children that they should not worry because I will take care of them. I always do my best to provide them with what they need. 

Tamil: எனக்கு மூன்று பிள்ளைகள். போர்நடந்த காலத்தில் உண்ண உணவோ குடிநீரோ இல்லாது நாம் மிகக் கஷ்டத்தை அனுபவித்தோம். நாம் மாங்குளத்தில் இருந்தபோது எனது கணவர் செல்லடிபட்டார். அவர் இறக்கும்போது எனக்கு 22 வயது. அதன் பின்னர் ஒரு வருட காலமாக நாம் செட்டிகுளத்திலுள்ள அகதி முகாமில் வசித்தோம். தகப்பன் இறந்தபோது எனது பிள்ளைகள் எதற்கும் கவலைப்படக்கூடாதெனவும் நான் அவர்களைப் பராமரிப்பேன் எனவும் கூறினேன். அவர்களுக்குத் தேவையானவற்றை வழங்குவதற்கு நான எப்போதும் என்னாலானதைச் செய்வேன். 

https://theherstoryarchive.org/photo-essays-kilinochchi/i-want-the-best-for-my-children/

NR

More Posts

Follow Me:
LinkedIn

Languages and identities – Fiction and non-fiction references

Identities within a language – in Tamil

In Caste and its multiple manifestations. A study of the Caste System in Northern Sri Lanka (2021, Baby Owl Press, Sri Lanka), Selvy Thiruchandran studies how language structures go hand-in-hand with caste structures:

“A question raised by a low caste person to an upper caste person mainly the Vellalar takes an interesting form. It is considered rude or impolite to ask a question or make a statement on equal terms or with an equal status with a Vellalar. For example, questions like “are you going?” or “what do you say?” have to add a phrase akum in order to sound respectful. Instead of directly asking poreenkala (Are you going?), “akum is added at the end, thus saying poreenkalakum\ Or, instead of asking ennasollureenka (What do you say?) they say “ennavaakum sollureengal The interrogative marker has supposedly made the address polite and dispels the status of being equal in the conversation. Etymologically aakum cannot be explained or broken into syllables to signify a meaning other than a derived contextual meaning as it appears or it seems expressing a sense of uncertainty like, maybe’. Unlike other forms of speech formation aakum was a Panchamar construction. How it originated and why it originated remains a mystery ” (p 63).

Forms of respect as well as derogatory comments can be conveyed through the use of specific language structures. People belonging to low-castes could be referred to in the adu (it / animal or object form): “A person of high caste, when he wants to ask the question “Where are they?” phrases it as “atukal enge?”(thus referring to them as inanimate objects) instead of “avarkal enge” Where are they?)” (p 64).

In When I Hit You, Meena Kandasamy reflects on how language shapes her identity or rather how she can see herself:

Language determines who you are, but also who you are shapes the language you use
“English makes me a lover, a beloved, a poet. Tamil makes me a word huntress, it makes me a love goddess.
There is a linguistic theory that the structures of languages determine the mode of thought and behaviours of the cultures in which they are spoken. In an effort to understand my life at the moment, I have come up with its far-fetched corollary, a distant cousin of this theory: I think what you know in a language shows what you are in relation to that language. Not an instance of language shaping your worldview but its obtuse inverse, where your worldview shapes what parts of the language you pick up. Not just: your language makes you, your language holds you prisoner to a particular way of looking at the world. But also: who you are determines what language you inhabit, the prison-house of your existence permits you only to access and wield some parts of a language.
Now in Mangalore, I know the Kannada words eshtu: how much; haalu: milk; aanda: eggs; namaskaram: greetings; neerulli: onions; hendathi: wife; illi: here; aadu: that one; illa: no; saaku: enough; naanu naandigudda hogabekku: I want to go to Naandigudda” (p 92).

Identities beyond a single language

What happens then when one moves from one language to another and faces what Yaa Gyasi has eloquently phrasely: (speaking of her mother from Ghana, who moved to America) “I think, rather, that she just never figured out how to translate who she really was into this new language” (Transcendent Kingdom, Yaa Gyassi).

Despite the inevitable sense of loss in this process of translating identities, there is also the possibility of creating new ones, as Lauren Collins brings out in When In French. Love in a Second language:

“ Bilinguals overwhelmingly report that they feel like different people in different languages. They do so for a multitude of reasons, some of which are less attributable to any language in particular than to having a new language itself. A person may be a loan shark in his new language when he was an opthalmologist in his native tongue. Perhaps he spoke Polish to his first wife but speaks Portuguese with the second. He may have scaled or slid down the ladder of class. He may have changed his politics, or his name.”

It is often assumed that the mother tongue is the language of the true self. And in many ways it remains the primal vehi­cle, the first and most effective responder in moments of cele­bration or crisis. A person who has spoken English most of her life is always going to speak English when she stubs her toe. But if first languages are reservoirs of emotion, second lan­guages can be rivers undammed”, and even “A fresh language can be a solvent to heart­ache.”

 

 

 

 

 

 

 

NR

More Posts

Follow Me:
LinkedIn

“Sri Lanka’s Special Task Force” report by International Truth and Justice Project

International Truth and Justice Project released in April 2018 a report on Sri Lanka’s Special Task Force.

The report can be download here

Please find below the presentation of the report by International Truth and Justice Project team

“This report on the Special Task Force (STF) is based primarily on the testimony of Sinhalese insiders who worked for the unit in the past and former Tamil paramilitaries.  

“This work in the white vanning unit had been like being a horror film. This lifestyle had become part of my normal life. We were surrounded by violence, corruption, fear, anger and hatred. Life was very cheap.”

In the East of Sri Lanka, witnesses describe some STF officers ordering summary executions of prisoners, conducting false flag operations and condoning sexual violations.

The report makes the case that the STF should not be deployed as UN peacekeepers without stringent vetting and screening. The ITJP has prepared a confidential list of more than fifty STF officers whom it believes should be barred from serving in UN peacekeeping missions.

This report on the Special Task Force (STF) is based primarily on the testimony of Sinhalese insiders who worked for the unit in the past and former Tamil paramilitaries.  

“This work in the white vanning unit had been like being a horror film. This lifestyle had become part of my normal life. We were surrounded by violence, corruption, fear, anger and hatred. Life was very cheap.”

In the East of Sri Lanka, witnesses describe some STF officers ordering summary executions of prisoners, conducting false flag operations and condoning sexual violations.

The report makes the case that the STF should not be deployed as UN peacekeepers without stringent vetting and screening. The ITJP has prepared a confidential list of more than fifty STF officers whom it believes should be barred from serving in UN peacekeeping missions.

This report on the Special Task Force (STF) is based primarily on the testimony of Sinhalese insiders who worked for the unit in the past and former Tamil paramilitaries.  

“This work in the white vanning unit had been like being a horror film. This lifestyle had become part of my normal life. We were surrounded by violence, corruption, fear, anger and hatred. Life was very cheap.”

In the East of Sri Lanka, witnesses describe some STF officers ordering summary executions of prisoners, conducting false flag operations and condoning sexual violations.

The report makes the case that the STF should not be deployed as UN peacekeepers without stringent vetting and screening. The ITJP has prepared a confidential list of more than fifty STF officers whom it believes should be barred from serving in UN peacekeeping missions.”

சாட்சியங்களை சேகரித்தல்

விசேட அதிரடிப்படை

விசேட அதிரடிப்படை பற்றிய இந்த அறிக்கையானது கடந்த காலத்தில் இந்த அணியில் பணியாற்றிய உள்ளக சிங்களவர்களின் சாட்சியங்களையும் முன்னாள் தமிழ் ஒட்டுக்குழுவினர்களின் சாட்சியங்களையும் அடிப்படையாக கொண்டது.

‘வெள்ளைவான் கடத்தல் அணியின் வேலையானது ஒரு பயங்கரமான படம் போல இருந்தது. இது சாதாரண வாழ்க்கைமுறைபோல் மாறியிருந்தது. வன்முறை, ஊழல், பயம், கோபம் மற்றும் வெறுப்பு என்பன எங்களைச் சூழவும் இருந்தது. உயிர் என்பது மிகவும் மலிவானதாக இருந்தது.’

இலங்கையின் கிழக்கில் தடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ளவர்களை கண்மூடித்தனமாக கொல்லுதல், மறைமுகக் கொலைகள் மற்றும் பாலியல் வன்முறைகளை அனுமதித்தல் போன்ற நடவடிக்கைகள் இடம்பெறுவதற்கான கட்டளைகளை சில விசேட அதிரடிப்படை அதிகாரிகளே  மேற்கொள்வதாக சாட்சியாளர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.

விசேட அதிரடிப்படையினர் ஐநாவின் இறுக்கமாக மீளாய்வு மற்றும் சோதனை இல்லாமல் அமைதிகாக்கும் படையினராக ஈடுபடுத்தக்கூடாது என்பதை இந்த அறிக்கை சுட்டிக்காட்டுகின்றது. ITJP ஆனது ஐநா அமைதிகாக்கும் நடவடிக்கைகளில் பணியாற்றுவதில் இருந்து தடைசெய்யப்படவேண்டும் என நம்பப்பபடும் 50 மேற்பட்ட விசேட அதிரடிப்படையினரினரின் பெயர்களைக் கொண்ட இலகசிய பட்டியல் ஒன்றைத் தயாரித்துள்ளது.

 

සාක්ෂි ගොනු කිරීම

පොලිස් විශේෂ කාර්ය සාධක බලකාය

පොලිස් විශේෂ කාර්ය සාධක බලකාය (STF) ගැන මේ වාර්තාව ප්‍රධාන වශයෙන් පදනම් වී ඇත්තේ එම ඒකකයේ අතීතයේ සේවය කළ සිංහලයන් සහ හිටපු දෙමළ අතුරු සන්නද්ධ කල්ලි සාමාජිකයන් ගේ සාක්ෂි වාචක පදනම් කරගෙනය.

සුදු වෑන් කණ්ඩායමේ වැඩ හරියට ත්‍රාසජනක චිත්‍රපටියක වගේ. ඒ ජීවන රටාව මගේ සාමාන්‍ය ජීවිතය බවට පත්වෙලා තිබුනා. අපි වටේම තිබුනේ ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියා, දූෂණ වංචා,බය, තරහ සහ වෛරය. ජීවිතය හරිම සිල්ලර දෙයක් වෙලා තිබුනා.”

නැගෙනහිර ශ්‍රී ලංකාවේ දී  ඇතැම් STF නිලධාරීන් නඩු නොඅසා සිරකරුවන් ඝාතනය කිරීමට අණදීමත්, වෙනත් කණ්ඩායමකට වරද පැටවෙන සේ ප්‍රහාර දියත් කිරීමත්, ලිංගික ප්‍රචණ්ඩතා සඳහා අනුබල දීමත් සිදුකළ ආකාරය සාක්ෂිකරුවන් විසින් විස්තර කර තිබේ.

දැඩි පූර්ව පරීක්ෂාවකට හා නිශ්කාෂණයට යටත් නොකොට පොලිස් විශේෂ කාර්ය සාධක බලකාය එක්සත් ජාතීන්ගේ සාමසාධක කටයුතු සඳහා නොයැවීම සඳහා මෙම වාර්තාව කරුණු දක්වයි. එක්සත් ජාතීන්ගේ සාමසාධක රාජකාරි වල යෙදීම තහනම් කළ යුතුයැයි තමන් විශ්වාස කරන පනස් දෙනකුට වැඩි  STF නිලධාරීන් පිරිසකගේ රහස්‍ය නාම ලේඛනයක් ITJP විසින් සම්පාදනය කොට තිබේ.

source: http://www.itjpsl.com/reports/special-task-force#english

“Demons in Paradise : thèmes et controverses autour d’un travail de mémoire” par Eric Meyer

Le beau film de Jude Ratnam, actuellement en salle à Paris (à l’Espace Saint Michel), propose au spectateur, à travers une vision personnelle de la montée du militantisme séparatiste tamoul et des violences intestines qui ont opposé ses différentes composantes, une réflexion sur la mémoire d’une communauté confrontée à la tragique défaite des Tigres en 2009.

Les premières images du film, tirées d’actualités de la période coloniale, invitent à un retour en arrière historique. Sri Lanka, l’ancienne Ceylan, a été profondément transformée par un système colonial fondé :
– sur une conquête de l’espace matérialisée par un réseau de transports (le train, omniprésent dans le film) qui a connecté des régions jusque alors séparées, en particulier la ville tamoule de Jaffna, où se déroule une partie du film, avec le sud peuplé en majorité de Cingalais, la capitale coloniale Colombo, et l’ancienne capitale royale Kandy ;
– sur une prise de contrôle de l’économie par une agriculture de grandes plantations surimposée à l’agriculture paysanne cingalaise (une partie du film montre Kandy et les régions qui l’entourent, où se situent les grandes plantations de thé fondées sur le travail servile des coolies tamouls) ;
– et sur une domination culturelle et politique par l’imposition de l’anglais, langue du colonisateur, devenue en même temps un instrument de communication entre des groupes locuteurs de deux langues très distinctes, le cingalais parlé par 75% de la population, et le tamoul par 25%.

Ce qui conduit à la matière de la première partie du film, la discrimination dont ont été victimes après l’indépendance (1948) les minorités de langue tamoule (hindouistes, chrétiennes, musulmanes), majoritaires dans le nord-est de l’île, mais minoritaires dans le centre et le sud, confrontées à l’affirmation de l’identité majoritaire des Cingalais bouddhistes. Elle s’est traduite par l’abandon de la langue anglaise au profit du seul cingalais comme langue officielle en 1956, et par une succession de violences, en 1958, 1977 et 1983. Le film donne à entendre et à voir ces marqueurs identitaires que sont les langues, mais aussi les vêtements et les signes corporels. L’usage différentiel de ces trois langues, anglais, tamoul, et cingalais, selon le registre émotionnel ou discursif, et selon les interlocuteurs, y est d’une grande subtilité et authenticité. Les stratégies d’effacement (celui du pottu), ou de travestissement linguistique ou vestimentaire que devaient adopter pour leur survie les victimes de persécutions sont un thème récurrent du film.

La rupture du lien symbolique et pratique entre Cingalais et Tamouls qu’était la langue anglaise a correspondu à la rupture du lien matériel constitué par la ligne de chemin de fer reliant Colombo à Jaffna : ce train qui avait permis l’exode du narrateur enfant fuyant le pogrom de Colombo en 1983, et dont les images de wagons rouillés, envahis par la végétation, de gares dévastées, et de rails coupés, envahissent l’écran. Rupture dans l’espace, mais aussi dans le temps : le travail de mémoire de l’enfant devenu adulte et père à son tour passe par la reconstitution de ces fragments d’un passé où l’exode en train vers Jaffna occupe une place obsédante.

Mais cette mémoire personnelle s’inscrit dans une mémoire collective qui rend compte de l’adhésion de la population tamoule au projet indépendantiste de l’Eelam Tamoul. Comme le montre le film, ce sont les violences dont ont été victimes les Tamouls de Colombo et de Kandy qui l’ont rendue irrésistible. Le film convoque la puissance de l’image en mettant en scène le témoignage de l’auteur de la photographie devenue célèbre d’un homme nu martyrisé à Colombo en juillet 1983 par une bande hilare : l’interrogation sur la banalité du mal qui s’amorce ici va se poursuivre dans la seconde partie du film dans un autre contexte.

La montée du militantisme des Tamouls du nord en réponse à la violence de 1983 est le fait d’une multitude de groupes, pour la plupart basés dans la péninsule de Jaffna, qui s’arment pour protéger leur communauté. Ils se différencient par leur origine sociale (de classe ou de caste) et par leur stratégie plus que par leur idéologie : très vite ils luttent entre eux pour la suprématie du mouvement de libération, tandis que les services secrets de l’Union Indienne appuient et cherchent à manipuler certains groupes, avant d’intervenir directement en 1987 avec l’envoi d’un corps expéditionnaire. Les ‘Tigres de Libération de l’Eelam Tamoul’, qui privilégiaient l’action violente immédiate et excluaient tout accord avec l’Inde, s’imposent par la force face aux autres groupes (TELO, PLOTE etc) qu’ils éliminent physiquement ou absorbent. Ils mènent d’abord une lutte victorieuse contre l’armée et la police du gouvernement de Colombo, et contre le corps expéditionnaire indien. Ils prennent en 1990 le contrôle de Jaffna et y font régner leur loi : ils cherchent à rendre irréversible la séparation des deux parties du pays, et à empêcher hommes et femmes en âge de combattre de quitter le nord : un épisode du film montre symboliquement comment ils contraignent les candidats à la fuite à scier les rails de la ligne.

L’exode des jeunes Tamouls hors de Sri Lanka, qui avait commencé en 1983 pour fuir la répression du gouvernement et des groupes extrémistes cingalais, se double alors de l’exode de ceux qui fuient la conscription forcée des Tigres : tout ceci nourrit une diaspora tamoule qui aujourd’hui constitue, en Europe et en Amérique du Nord, une communauté transnationale aussi nombreuse que celle qui est restée à Jaffna ; le film montre comment ces deux communautés communiquent – notamment par Skype – mais aussi comment s’amorce un travail de mémoire, après trente ans de violence.

C’est alors que s’impose dans la seconde partie la figure tutélaire de celui que le réalisateur appelle son oncle, dont le douloureux travail de mémoire donne au film des accents d’émotion intense, lorsqu’il retouve les Cingalais qui ont abrité sa famille durant les émeutes – un comportement qui n’a pas été exceptionnel -, lorsqu’il évoque l’accès de démence de sa mère, et lorsqu’il se remémore les camarades qui ont été assassinés pour l’avoir protégé. Manoranjan, aujourd’hui journaliste réfugié au Canada, a en effet milité dans un groupe annihilé par les Tigres. Il s’interroge sur l’échec final de la lutte indépendantiste, qu’il attribue à la stratégie des Tigres et à l’effet des luttes fratricides entre factions rivales. Le questionnement s’approfondit et rejoint la réflexion sur la banalité du mal amorcée au sujet du pogrom de 1983, lorsque d’anciens militants rappellent l’attitude des spectateurs tamouls lors du massacre par les Tigres des militants du TELO, et finalement lorsqu’ils retrouvent autour d’un feu des survivants des différents groupes, y compris d’anciens Tigres, qui rejettent la responsabilité de la défaite sur l’opportunisme de la population tamoule.

On comprend que le film ait fait l’objet de violentes critiques de la part de Tamouls de la diaspora restés attachés à une image idéalisée de la lutte indépendantiste. Il est vrai que la reconstitution de cette histoire s’arrête en quelque sorte au début des années 1990 avec l’élimination par les Tigres de la plupart des groupes rivaux. Le film n’évoque pratiquement pas les années 1995 à 2009, qui ont vu le repli des Tigres vers le réduit de la région de Wanni après cinq ans de domination absolue de Jaffna, la militarisation de la société tamoule et la tragédie finale qu’a été de janvier à mai 2009, l’extermination par l’armée sri-lankaise des combattants Tigres et de ceux qui les avaient suivis, puis l’enfermement durant deux ans dans des camps de rétention de près de 300.000 civils. Il ne montre pas les exactions de la police ni l’armée sri lankaise, et en sont absents les moines bouddhistes extrémistes qui s’affichent aujourd’hui contre les musulmans de l’île après s’être opposés à toute concession aux revendications tamoules. L’absence de ces images ne permet donc pas de comprendre les blessures inguérissables et le ressentiment durable des Tamouls, en particulier en diaspora.
Le film ne montre pas non plus les attentats suicides perpétrés par les Tigres à Colombo, notamment par des jeunes femmes, après 1995, et la souffrance des civils du Sud touchés par leurs méthodes de terreur : l’attitude belliciste de la majorité de la population cingalaise peut donc échapper à la compréhension du spectateur.

Au fond, le propos du cinéaste n’était pas de produire un documentaire détaché prétendant à l’objectivité, mais plutôt de proposer le témoignage intime d’un douloureux travail de mémoire, et une réflexion indispensable, mais difficile, sur les dérives de l’action militante. Comme il le suggère en expliquant avoir donné à son fils un nom tamoul qui évoque le troisième œil du dieu Shiva, il ambitionne de voir plus loin, au delà des apparences.

Dans le corpus des films et des écrits récents ayant pour thème la guerre civile sri-lankaise et l’exode qui s’en est suivi, Demons in Paradise occupe une place à part. Comme Ini Avan d’Asoka Handagama (2012) il met en scène le retour à Jaffna d’acteurs du conflit, mais vu de l’intérieur et non de l’extérieur, sous forme de témoignage direct et non dans le cadre d’une fiction. Il ne s’agit pas non plus d’un film sur le traumatisme de l’exil comme le très médiatisé Dheepan de Jacques Audiard (2015), ou les plus authentiques et subtils films de Pradeepan Raveendran (Shadows of Silence, 2010, en attendant la sortie prévue en 2018 de Soundless Dance), ou encore les remarquables œuvres romanesques de Shobasakthi (l’acteur de Dheepan), dont un choix de nouvelles vient de paraître en traduction française (Friday et Friday, Paris, éditions Zulma, avril 2018). En revanche Demons in Paradise fait écho à l’ouvrage profond de l’anthropologue Sharika Thiranagama (fille d’une militante tamoule assassinée par les Tigres en 1989), paru à Philadelphie en 2011 sous le titre In my Mother’s House, ainsi qu’à l’article qu’elle a consacré au chemin de fer de Jaffna publié en 2012 dans la revue Modern Asian Studes sous le titre : « A Railway to the Moon »

“Survey: employers’ perspectives on domestic workers” by The International Centre for Ethnic Studies

The International Centre for Ethnic Studies (ICES) is conducting some studies on domestic workers in Sri Lanka. This work seeks to advance knowledge on the employment relations and working conditions.
A domestic worker is someone employed by a household to do tasks such as the following: driving, cleaning, cooking, gardening, guarding the house, laundry, childcare, care for the aged or sickly, taking care of pets. They may live with you or in their own home and they may work with you full-time, part-time or only come to your household when needed.
If your household is currently employing the services of a domestic worker, please take part in this survey on “Employers’ perspectives on domestic work“. The survey isanonymous and will take 10-15 minutes to complete.
 
Take the Survey:
 
________________________________________________
ජනවාර්ගික අධ්‍යයනය පිළිබඳ අන්තර්ජාතික කේන්ද්‍රය (ICES) විසින් ශ්‍රී ලංකාවේ ගෘහස්ත ශ්‍රමිකයින් පිළිබඳව අධ්‍යයනයන් පවත්වනු ලැබේ. මෙම අධ්‍යයනය මඟින් බලාපොරොත්තු වන්නේ සේවා සම්බන්ධතා සහ වැඩ තත්ත්වයන් පිලිබඳ දැනුම වර්ධනය කර ගැනීමයි.
ගෘහස්ත ශ්‍රමිකයකු යනු පහත සඳහන් ආකාරයේ කටයුතු සඳහා නිවසක් තුළ සේවයේ යොදවා ගන්නා තැනැත්තෙකි: එනම්, රිය පැදවීම, පිරිසිදු කිරීම, ආහාර පිසීම, උද්‍යාන අලංකරණය, නිවස බලා ගැනීම, රෙදි සේදීම, ළමයින් බලා ගැනීම, වැඩිහිටියන් හෝ රෝගීන් බලා ගැනීම, සුරතල් සතුන් බලා ගැනීම වැනි දේ ය.  ඔවුන් ඔබ සමඟ හෝ ඔවුන්ගේම නවාතැනක ජීවත් වන අතර, පූර්ණ කාලීනව, අර්ධ කාලීනව හෝ අවශ්‍ය වූ විටක පමණක් පැමිණ සේවය කරනු ලැබිය හැකිය.
මෙබඳු ආකාරයේ ගෘහස්ත ශ්‍රමිකයකු දැනට ඔබේ නිවස තුළ සේවයේ යොදවා ගනු ලැබේ නම්, “ගෘහස්ත ශ්‍රමිකයින් පිළිබඳ සේවාදායකයින්ගේ අදහස්” නමැති මෙම සමීක්ෂණය සඳහා සම්බන්ධ විය හැකිය. මෙම සමීක්ෂණය තුළ ඔබගේ අනන්‍යතාව හෙළි නොවන අතර,  සම්පූර්ණ කිරීම සඳහා දළ වශයෙන් මිනිත්තු 10-15ක් ගත වනු ඇත.
සමීක්ෂණය:
පුරවන්න.
________________________________________________


இனத்துவக் கற்கைகளுக்கான சர்வதேச நிலையம் (ICES)இலங்கையிலுள்ள வீட்டுப்பணியாளர்கள் தொடர்பான ஆய்வொன்றில் ஈடுபட்டுள்ளது. இந்த ஆய்வு வீட்டுப்பணியாளர்கள் – முதலாளிகள் இடையேயான உறவுநிலை மற்றும் பணி நிலைமைகள் தொடர்பான அறிவை மேம்படுத்திக்கொள்ள முனைகின்றது.

ஒரு வீட்டுப்பணியாளர் என்பவர் வீட்டில் வசிப்பவர்களினால் பின்வரும் பணிகள் உட்பட்ட வீட்டு வேலைகளை செய்வதற்காக பணிக்கு அமர்த்தப்பட்டவர் ஆவார்: வாகனம் ஓட்டுதல், துப்பரவு செய்தல், சமையல், தோட்டப்பராமரிப்பு, வீட்டை பாதுகாத்தல், சலவை செய்தல், குழந்தைப்பராமரிப்பு, வயதானவர்களை / நோயுற்றவர்களை பராமரித்தல்,செல்லப்பிராணிகளை பராமரித்தல். அவர்கள் உங்களுடன் வசிப்பவர்களாக அல்லது அவர்களது சொந்த வீட்டில் வசிப்பவர்களாக இருக்கலாம். மேலும் அவர்கள் முழு நேரம் அல்லது பகுதி நேரம் அல்லது வேலை தேவைப்படும்போது மட்டும் வேலைசெய்பவர்களாக இருக்கலாம்.

நீங்கள் தற்போது வீட்டுப்பணியாளர் ஒருவரை வேலைக்கு அமர்த்தியிருப்பவராக இருப்பின் தயவுசெய்து வீட்டுப்பணியாளர்கள் பற்றிய முதலாளிகளின் பார்வைஎன்ற இந்தக் கருத்துக்கணிப்பில் பங்கெடுக்கவும். அநாமதேயமான இந்தக் கருத்துக்கணிப்பை பூர்த்திசெய்ய 10 – 15 நிமிடங்கள் வரை எடுக்கும்.

கருத்துக்கணிப்பில் பங்கெடுக்க:

தமிழில்

ஆங்கிலத்தில்

சிங்களத்தில்

few poems from In a Time of Burning by Cheran available online

A selection of poems by Cheran, one of the most important poets writing in Tamil today, charts the civil war in Sri Lanka of more than three decades, and its aftermath are available for free.
Via: https://issuu.com/arcpublications/docs/cheran_for_issuu_eadefe61ec0982

source : issuu.com

Dheepan: le film et ses acteurs

Nous invitons nos lecteurs à lire ci-dessous l’article très bien documenté écrit par le journaliste d’origine tamoule D.B.S. Jeyaraj et publié sur son site (http://dbsjeyaraj.com/dbsj/archives/41581) consacré à Dheepan, le film de Michel Audiard qui a obtenu la palme d’or au festival de Cannes, et à ses acteurs tamouls, en premier lieu Anthonythasan Jesuthasan (Shobasakthi)

Jacques Audiard’s Film “Dheepan” About Three Tamil Refugees in France Wins Golden Palm at Cannes

By D.B.S. Jeyaraj
Cannes is a city on the picturesque French Riviera-Mediterranean coast in South-Eastern France. It is classified as a French commune which is an administrative division roughly equivalent to a municipality.
The pride of Cannes in contemporary times has been the annual international film festival held in the city. Known as the Cannes Film Festival in English, it is regarded as the most prestigious film festival in the world. Competing at Cannes, let alone winning an award, is a feather in the cap for a filmmaker.

The 68th annual Cannes film festival was held this year from 13 to 24 May. The highest prize awarded for a film at Cannes is the ‘Palme d’Or’ (Golden Palm). The Golden Palm this year was won by renowned French Film Director Jacques Audiard for his film ‘Dheepan’.

The top honour at Cannes going to ‘Dheepan’ has aroused much interest in Sri Lanka as the film tells the tale of three Sri Lankan Tamil refugees. The travails and tribulations faced in France by the trio, notably the chief protagonist named Dheepan, forms the essence of the movie.
The three main roles are played by Tamil actors of Sri Lankan and Indian origin. Though much of the film is set in France, over 85% of the words spoken in the film are in the Tamil language in the form of conversations by the trio and other Tamil characters in their mother tongue.

The storyline
The main role in the movie is that of Dheepan whose name is the title of the film. The film narrative begins with the end of the war in Sri Lanka. Survivors flee or try to flee. One such person whose nom de guerre in the militant movement (Liberation Tigers of Tamil Eelam) was ‘Sivadhasan’ cremates his fallen comrades at Mullivaaikkaal and burns his military fatigues.
Subsequently as the story unfolds we learn that Sivadhasan is all alone, having lost his wife and child in the war. He dons civilian clothes and mingles with the displaced ordinary people seeking escape to a new life abroad.
At the refugee camp, he gets the passport under the name Dheepan and feels he has a better chance of gaining acceptance as a refugee in a foreign country if there is a family. A “fake” family is cobbled together hastily. A law student who lost her parents in the war becomes the Dheepan’s wife Yalini. An orphaned child is found to play the part of nine-year-old daughter Ilaiyaal. The “pretender” family, comprising father, mother and daughter, who are totally unrelated to each other in actuality, begin travel by sea to France.
In France they face an immigration inquiry with an implausible story about their past. The friendly Tamil interpreter “changes” their version into a believable one to convince the authorities. The Dheepan “family” is granted temporary visas and relocated to a large housing block in Le Pre-Saint-Gervais in the north eastern suburbs of Paris where a recently abandoned flat is given to them as their new home.
After peddling novelty items like flashing rabbit ears on the streets of Paris for economic survival, “husband” Dheepan gets a job as resident caretaker. “Wife” Yalini works as a home-health aide for an ailing senior citizen named Habib who is suffering from Dementia. “Daughter” Ilaiyaal is enrolled at a special needs school and begins learning French.
Internally there is rippling tension within this counterfeit family as it tries adjusting to existential reality. Being complete strangers, they find it increasingly difficult to pose as family and genuinely relate to each other. The orphaned child Ilaiyaal has problems at school as an immigrant kid. She misses the love of her dead parents and cannot find it in her “new” father and mother.
The woman Yalini does not like French life and yearns to join her cousin in England. She finds herself unable to cope with her new avatars of wife and mother. Dheepan who lost his real wife and child in the war is also finding it problematic to adapt to his “adopted” synthetic wife and daughter.
Externally there are the problems faced by an immigrant family in an alien often hostile environment. A gang of dope sellers invade the housing complex and takes over a block where Yalini goes to work. A former “Colonel” in the LTTE accosts Dheepan and exerts pressure. While Dheepan and Yalini are compelled to enact a parental role to Ilaiyaal, Dheepan begins to “thaw” in the case of Yalini. She however is somewhat fascinated by the bigwig of the drug gang Brahim. This in turn arouses quiet resentment in Dheepan, who now is beginning to feel he must protect his “family”.
Dheepan draws a white line around his residence and declares a “no fire zone” in that area. Mounting tension however explodes with gang strife erupting. Dheepan is forced to resort to violence to protect his family and himself. He fights the gang by returning to his past and using the combat techniques he learnt as a “guerrilla”.
After engaging in “screen vigilantism” of the Charles Bronson variety, Dheepan along with Yalini and Ilaiyaal leaves France for Britain. In a departure from earlier times when none had genuine feelings for each other, the trio has now drawn closer and share a new intimacy among themselves. The film which began with tragedy and sorrow ends on a note of blossoming love and hopeful optimism.
Antonythasan Jesuthasan
The chief role of Dheepan is played by Antonythasan Jesuthasan, a 47-year-old Sri Lankan Tamil who now lives in Paris. In what is perhaps an interesting example of life imitating art, Antonythasan himself – like Dheepan – is a former Tamil militant turned refugee in France. He told the press at Cannes that the story of Dheepan resembled about 50% of his real life.
Unlike Dheepan in the film, Anthonythasan in real life is currently a reputed writer in Tamil. He writes under the nom de plume “Shobasakthi”. He denounces war and violence and is severely critical of the Sri Lankan State as well as the Liberation Tigers of Tamil Eelam (LTTE).

Anthonythasan Jesuthasan known famously now as Shobasakthi hails from the northern island of Allapiddy. Born in 1967, he joined the LTTE as a “helper” after the 1983 July anti-Tamil pogrom. He was a 16-year-old schoolboy at the time. He became a full-timer in 1984 and received local training. He was called “Thasan” and “Buckle” in the LTTE. Anthonythasan was more inclined towards the arts and the LTTE utilised his talents accordingly. He acted in the popular street drama produced by the LTTE in 1985 called ‘Yuddhakkaali’ or ‘War Kali’.
Anthonythasan became increasingly disillusioned with war and the LTTE and quit the tigers in December 1986. After undergoing the customary punishment meted out by the LTTE for leaving the movement, he moved to Colombo when the Indo-Lanka Accord was signed in July 1987. War however soon broke out between the LTTE and the Indian Army. Anthonythasan was arrested as a “Tiger” in Colombo and detained. He was released after the LTTE began talks with former President Ranasinghe Premadasa.
He then fled Sri Lanka to Thailand and was registered as a refugee in Bangkok by the UNHCR. After repeated attempts to reach Canada or Britain, he ended up in France as a refugee claimant. He did a number of jobs in France ranging from dishwasher to street peddler in Paris. Anthonythasan also began writing in Tamil using the pseudonym Shobasakthi. He has written several short stories and novels drawing heavily on his personal experiences of growing up in Allaipiddy, as a LTTE cadre and as a refugee in France. Shobasakthi dubs his work as ‘Autofiction’.
Much of Shobasakthi’s writings display an impish sense of dark humour. His creative writing as well as other essays and interviews have been strongly critical of the LTTE and the Sri Lankan State. This has stirred up huge controversies in the Tamil literary realm. Two of his novels –’Gorilla’ and ‘Traitor’ – have been translated into English by the US-based Indian academic Prof. Anushiya Ramaswamy. Shobasakthi has also acted in and co-written the script of the Tamil film ‘Senkadal’ (Crimson Sea) directed by Leena Manimekalai.

Kalieaswari Sreenivasan
The character Yalini is a Sri Lankan woman but in the film it is played by a Tamil actress from India, Kalieaswari Sreenivasan. She is essentially a drama artiste and ‘Dheepan’ is her debut in a feature film.
Kalieaswari is the daughter of a retired military officer. Though her native place is Sathurangapattinam near Kanchipuram, Kalieaswari grew up in the Tamil Nadu capital of Chennai schooling at a convent. She acts in offbeat dramas and street theatre and also teaches drama in schools. Kalieaswari, who has acted in two short films including ‘Kuttram Kadidhal,’ got married a few weeks ago to actor P. Vinod who played the villain ‘Maari’ in the much acclaimed film ‘Madras’.

Claudine Vinasithamby
The role of the nine-year-old daughter Ilaiyaal is played by 10-year-old Claudine Vinasithamby who is a student in Paris. Her parents are both Sri Lankan Tamils. Her father is a Hindu from Kaithaddy in the Thenmaratchy sector of Jaffna. Her mother is a Catholic from Karaveddy in the Vadamaratchy sector of Jaffna. Interestingly enough, young Claudine’s pet name at home is Ilaiyaal, her screen name in ‘Dheepan’. Ilaiyaal means young woman or girl.
Selecting the cast
How these three were chosen by Director Jacques Audiard to act in the film is by itself an interesting account.
Jacques Audiard along with his Casting Directors Philippe Elkoubi and Mohamed Belhamar first began auditions for actors within the Sri Lankan diaspora in France. Later they conducted auditions in London and the Indian cities of Chennai and Bengalooru. Over 2,000 potential actors were auditioned before this trio was selected. The ‘Kollywood’ grapevine has it that even prominent Tamil Nadu actors like Dhanush, Vijay Sethupathy and Pasupathy were considered before it was decided that comparative newcomers should be picked.

The name of Anthonythasan Jesuthasan alias Shobasakthi for the role of Dheepan was suggested to Casting Director Philippe Elkoubi by dramatist and theatre personality Kumaran Valluvan from Puducheri (Pondycherry) in India. Valluvan was a friend of both Philippe and Shobasakthi. The Directors then returned to Paris and interviewed Anthonythasan who was found to be most suitable. Later Audiard was to say in an interview that he was sure that he had found the right guy for Dheepan as soon as he saw Anthonythasan walking and talking. He also described his discovery of Anthonythasan as being with “the help of God”.
Anthonythasan as Dheepan fits his screen role perfectly and gives off a very powerful performance. Speaking to the media at Cannes, Anthonythasan revealed that he was already familiar with the films of Jacques Audiard before taking the part of Dheepan. He further said “When it came to the acting, it was difficult but it was a joy.”
Kalieaswari Sreenivasan who plays Yalini was picked after an audition in Chennai. It was the same Drama Director Kumaran Valluvan who had recommended Shobasakthi for the Dheepan role who had suggested that Kalieaswari should try out for the role. Another artiste Seema had also told her of the audition. Though not a Sri Lankan woman, Kalieaswary was selected. Claudine Vinasithamby was selected as Ilaiyaal after an audition in Paris.

After being selected, the actors had to undergo “preparatory” training for a month in Paris. Kalieaswari had to “learn” the distinctive pronunciation of Sri Lankan Tamils. Anthonythasan was most helpful in this regard. She acquired the correct Sri Lankan Tamil accent and diction and acts her part convincingly as an “authentic” Sri Lankan Tamil woman. Young Claudine who grew up in France also acts her part as Ilaiyaal well. Her pronunciation of Tamil also sounds natural like a child who grew up in the Sri Lankan north as opposed to a kid growing up in Paris with an “Europeanised” Tamil accent.
Though Anthonythasan alias Shobasakthi had nothing to do with the film’s screenplay, he did help translate the dialogues originally written in French into Tamil for the film. It is noteworthy that when Anthonythasan was selected initially, the Director was not aware of his LTTE past or literary abilities. He was picked only as an actor. It was later that a delighted Director discovered his background.
Subsequently when the film was being made Anthonythasan’s personal history and writing skills came in handy for director Jacques Audiard who utilised him “unofficially” as a resource person. The conversations in the film are in Tamil, French and English with Tamil amounting to about 80% to 90% of the words spoken. The original script was a joint effort co-written by the Director Jacques Audiard along with his “regular” Thomas Bidegain and Noe Debre.
Apart from the major roles of Dheepan, Yalini and Ilaiyaal, there are several minor “Tamil” roles too in the film. One such role is that of the “Ex-Tiger Col” who exerts pressure on Dheepan in Paris. This part is played by Vasanth, a theatre artiste from Tamil Nadu. Then there is the role of the Tamil interpreter who helps the trio gain acceptance in France by “altering” their story into a convincing version acceptable to the authorities. This role is played by Eelanathan, a Sri Lankan Tamil living in France. Likewise, several other “bit” roles are also acted by Sri Lankan Tamil residents of France such as “Oasai” Mano, “Manmadhan” Bhaaski, “Uncle” Sree, “Police” Arunagiri, Satha, Pranavan, Kesavan, “Velanai” Prabha and Sudhaa. All of them act as Tamil refugees living in France.
A few other Sri Lankan Tamils from France have been involved in the film production too. Vipin who is knowledgeable in Information Technology worked as a technician in the film’s post-production. Praveena, a Tamil girl in Paris, worked as a casting assistant. Another Parisian Tamil woman, Oavia Ilankovan, worked in the Editing section. Oavia incidentally is the niece of Colombo University Law Faculty Dean Prof. V.T. Thamilmaran.
Among the non-Tamil roles, the performances of two actors are somewhat remarkable. One is that of Brahim played by French actor Vincent Rottiers. The 29-year-old Rottiers has acted in more than 30 films in a film career that commenced in 2002. Rottiers plays the head of the violent gang for whom Yalini played by Kalieaswari has a quiet infatuation. The other role is that of Youssef played by 31-year-old Marc Zinga. Youssef is the community liaison officer who guides the Sri Lankan Tamil newcomers in Paris and finds them housing. Zinga is a Belgian actor of Congolese decent.
Apart from the actor newcomers, there are two notable “freshers” to feature films in the music and camera spheres. American-Chilean musician Nicolas Jaar has composed the background music and sound tracks for ‘Dheepan’. The cinematographer is Eponine Momenceau. She has had no feature film experience prior to ‘Dheepan,’ having done only short films and documentaries.
Editing for ‘Dheepan’ is by an Audiard “old faithful” Juliette Welfling, who was nominated for an Oscar in 2007. She has won four Cesar awards editing Audiard’s films. ‘Dheepan’ is scheduled for international release on 26 August this year. The film is produced by Pascal Caucheteux for Why Not Productions in France.
Shooting locations
The shooting for ‘Dheepan’ began in 2014 and continued this year. Originally it was intended to shoot some scenes in Sri Lanka. After a visit to Sri Lanka last year, the filmmakers decided that given the political climate prevailing then, it would have been risky to shoot in the island. So the film crew began shooting at Rameshwaram in southern Tamil Nadu where the biggest camp for Sri Lankan Tamil refugees is located at Mandapam.
Many Tamil movies dealing with the Sri Lankan Tamil issue like ‘Senkadal,’ ‘Kannathil Muthamittaal,’ ‘Kaatrukkena Vaeli,’ ‘Rameswaram,’ etc., have been filmed in Mandapam – Rameshwaram. In the case of ‘Dheepan,’ a partnership was struck with Wide Angle Creations in Chennai.
The company is run by Suresh Balaji and George Pius. Suresh incidentally is the son of actor turned producer K. Balaji and a cousin of Malayalam superstar Mohanlal. Suresh’s father Balaji shot much of his film ‘Thee’ in Sri Lanka in 1980. The film with Rajnikanth had Sri Lankan beauty queen Tamara Subramaniam pairing with the Tamil super star actor.
Wide Angles erected a huge refugee camp set in Mandapam and arranged for numerous extras to act as refugees. Most of these extras were Sri Lankan Tamil refugees themselves. Mullivaaikkaal was also re-created in Rameshwaram. The company also provided technical crew for the film. The shooting was done for about seven to eight days in December 2014 and January 2015 in India.
Some scenes were shot in the highlands of Udhagamandalam known as Ooty. The well-known hill station Ooty like Nuwara Eliya in Sri Lanka with its colonial heritage is a ‘Little England’ in many ways. The producers of ‘Dheepan’ used Ooty with its quaint old English type residences to depict Britain itself.
The bulk of the filming for ‘Dheepan’ was done in Paris and suburban Paris. Shooting in France was held in stages for 60 days. In addition there was shooting in India for about 10 days and in the UK for about three days. Post-production work after shooting was completed had to be hurried so that the film could be entered for the Cannes Film Festival. Discerning film reviewers observed a certain roughness instead of the usual polish in an Audiard film due to this post-production hurry. The Golden Palm however has made that frenzied hurry extremely worthwhile.
The Cannes Jury
The Jury that determined the winner at Cannes was chaired by American filmmaker brothers Ethal and Joel Coen. Apart from the Coen brothers, the other members of the Jury were Spanish actress Rossy de Palma, French actress and Sophie Marceau, English actress Sienna Miller, musician from Mali Rokia Traore, Mexican Film Director Gullermo del Toro, Canadian actor and Director Xavier Dolan and US actor Jake Gyllenhaal.
Speaking to the press about the award going to ‘Dheepan,’ Ethal Coen, the co-chair of the Cannes Jury, said: “The decision to give the Palme d’Or to ‘Dheepan’ did not take long, because we thought the film was magnificent, although obviously other movies really appealed to the Jury members. There were not enough prizes for us to be able to acknowledge all of the films that we would have liked to single out. The rules prevented us from doing that.” His brother and co-chair Joel Coen told reporters after the awards ceremony, alongside fellow jurors like Guillermo del Toro and Jake Gyllenhaal: “This is a jury of artists who are looking at the work.”
Juror Gulliermo del Toro brushed off suggestions of a political agenda in the selection of ‘Dheepan’ for the top prize, saying: “The issue of immigration per se was not something we discussed.” But Spanish actor and fellow juror Rossy de Palma did draw parallels between the film and “the people in the streets you see and wonder where they come from. People living in very difficult and precarious circumstances.” “‘Dheepan’ is real cinema and we feel deeply concerned by what’s happening in the Mediterranean,” Rossy said.
Media reports said that Jacques Audiard sprang to the podium at the Palais des Festivals in Cannes and accepted the award with warm gratitude, bowing to the Jury. He was joined by the makeshift parents of his film – Kalieaswari Srinivasan and Anthonythasan Jesuthasan. “To receive a prize from the Coen brothers is exceptional,” said Audiard, who added that only receiving one from the Luc and Jean-Pierre Dardenne, the Belgian filmmaking siblings, could equal it.
Jacques Audiard
Jacques Audiard, who describes himself as a “cynical romantic,” is a well-known name in France. He is regarded as a “cool icon of French cinema” along with the likes of Jean-Pierre Melville, Jean-Luc Godard, Luc Besson and Mathieu Kassovitz. The 63-year-old Film Director and Screenwriter is the son of Michel Audiard, who was also a famous French Film Director and Writer.

Jacques Audiard, who was born in Paris in 1952, began his career by training as a Film Editor. He then became a Film Script Writer at the age of 22. His first film as a Writer was ‘Bons baisers…..a lundi’ (Kisses Till Monday) released in 1974. After writing screenplay and scripts for many films, Audiard turned to directing two decades later.
Audiard’s first film as Director was ‘Regarde les homes tomber’ (See How They Fall) in 1994. It won a Cesar Award in France for Best First Film for a Director. The Cesar Awards are the highest national awards for films in France and regarded as the French equivalent of the Oscars in USA. Two years later in 1996 Audiard co-wrote and directed ‘Un heros tres discret’ (A Self-Made Hero). Audiard won the award for Best Screenplay with Alain Le Henry at Cannes that year. He was also nominated for Best Director Award at Cannes for the same film but failed to win.
The third feature film by Jacques Audiard was ‘Sur mes Levres’ (Read My Lips) made in 2001. The film won a Cesar Award in Writing for Audiard and co-writer Torino Benacquista. Audiard also got an award for directing when the film was screened at the Newport Film Festival in the USA. His next film ‘De battre mon Coeur s’est arête’ (The Beat That My Heart Skipped) made in 2005 won two Cesar awards for Audiard in addition to several others for other artistes in the film. Audiard got the Cesar Award for Directing and another for Best Adapted Screenplay which he shared with Torino Benaquista. The film also won a BAFTA award in Britain for the best film not in the English language.
‘Un prophete’ (A Prophet) was released in 2009. It was regarded as the best film made by Audiard until ‘Dheepan’. Jacques co-wrote the script with Thomas Bidegain, Abdel Raouf Dafri and Nicolas Peufaillit. The film was nominated for a record 13 Cesar awards in 2010 and won nine including Best Film and Best Director. ‘A Prophet’ also won a ‘Grand Prix’ at the Cannes Festival. The Grand Prix Jury award is regarded as one for the runner-up in the best feature film category. The film was also nominated as one of the five best foreign language films at the Oscar Academy awards. ‘A Prophet’ also won the British Film Academy’s BAFTA Award for Best Film not in the English Language.
Jacques Audiard made ‘De rouille et d’os’ (Rust and Bone) in 2012. The film was nominated in various categories for many awards both nationally and internationally. It won many awards including one Cesar Award for Audiard and Bidegain for Best Adapted Screenplay. The film and Director were nominated for Cannes but Audiard did not win any. The star of the film was actress Marion Cotillard who acted as a woman trainer of killer whales. Her amazing performance in the film resulted in her being showered with accolades and awards.
Three years after ‘Rust and Bone,’ Audiard made his seventh feature film, ‘Dheepan,’ which has won for the French Director his first ‘Palme d’Or’ at Cannes.
The perspective of the other
In that context of winning the Golden Palm, the “golden” question asked by many is: “What motivated Jacques Audiard to make this film ‘Dheepan’ about the travails of three Sri Lankan Tamil Refugees in France?”
The best answer to that was given by the Director himself at the press conference in Cannes. When the question was posed to him, Audiard replied: “Through this film, what I’m interested in is the other, the perspective of the other, of those people who sell us roses on the terraces and who we know nothing about. It’s a little fanciful, but that’s how it is.”
Speaking to reporters at Cannes, Audiard stated that ‘Dheepan’ named after its chief protagonist played by Jesuthasan Anthonythasan was “a French film where people speak Tamil”. Audiard further said: “That script was a vigilante story, and though there was a great film in it, it was not the film I wanted to do… That’s when the idea emerged that the film was a love story, that this man would do anything for his family out of love.”

Making the characters refugees from Sri Lanka was also something that emerged gradually. “These people are running away from a tragedy and I didn’t want it to have anything to do with post-colonial France. Sri Lanka seemed like the end of the earth for me; before embarking on this project I couldn’t have located it on a map.” Audiard said: “I have more empathy and compassion for those people because the longest journey you can take to change your life is from those margins. As much as I love French actors, if this story had centred on them, I would not have wanted to do it.”
Making his lead actors Tamil speakers had many difficulties but Audiard said working with non-French-speaking actors was not especially hard. “Each actor always speaks a foreign language. As a Director you have to learn the language of each one.”
According to media reports, Audiard has said that infusing the plot of ‘Dheepan’ with ideas on subjects like immigration, refugees and family was second nature. “It’s not a goal, like I wake up with it every morning as something to do. It’s probably just part of my mind. “What did attract Audiard to ‘Dheepan’ was the dramatic arc of its characters, “the history of love constructed in front of our eyes. In the beginning it is a lie, a fiction, but we go from a lie they pretend to something that becomes real.”
Jacques Audiard further elaborated on the genesis of ‘Dheepan’ in an interview given in French to Fabien Lemercier for a European journal. Originally he and his co-writers had thought of doing a remake of Sam Peckinpa’s ‘Straw Dogs’ starring Dustin Hoffman. Its French version was named ‘Chiens de Paille’. As the script evolved, it shifted from vigilantism to love. A concept from Montesquieu’s ‘Persian Letters’ also influenced the screenplay. The concept was ‘What is a Persian?’
Jacques Audiard sums up his film ‘Dheepan’ thus in the interview: “Making a French film, in France, in which the characters speak in Tamil, was a project that seemed insane at the outset. I just took foreign actors and pushed things as far as I could. I didn’t want to make a documentary on the civil war in Sri Lanka, or a documentary on a community, but to view these events and situations as a form of wallpaper that is part of the set without you actually having to describe it. In fact, I can’t really describe them.”

“Film: Determining Futures, women in Trade Unions in Sri Lanka” by Women and Media Collective

Sri Lanka’s Trade Union women leaders are a driving force in the lives of working women due to the constant trials and struggles encountered in the workplace. Marred by gender discrimination and sometimes violence women in the past have had to step forward and speak up for their rights. This led to the emergence of trade unions for women particularly in the Free Trade Zone, Fisheries, Plantation and Healthcare sectors.

The film ‘Determining Futures’ looks at the situation of trade union women from across the country. It takes you through the lives of four Trade Union women leaders and how they work towards making a difference in their lives as well others.

via: http://womenandmedia.org/film-determining-futures-women-in-trade-unions-in-sri-lanka/

PODCAST: CMEV Press Briefing on Presidential Election

A press briefing was held by CMEV today at the JAIC Hilton around the monitoring operations for the Presidential Election, which will be held on 8th January 2015. Recordings of the briefing are embedded below. Please note that the Q&A segment doesn’t always pick up the question posed to the panellists. Their answers however give a strong indication on what was asked of them.

The four tracks cover the press briefing in English by Dr. Paikiasothy Saravanamuttu, in Sinhala by D.M. Dissanayake and in Tamil by Mani Maran.

via: http://cmev.org/2015/01/06/podcast-cmev-press-briefing-on-presidential-election/

“2015 ஜனாதிபதி தேர்தலும், தமிழ் வாக்காளரும்” by சிவமோகன் சுமதி

இந்த ஜனாதிபதித் தேர்தல் எந்த வகையில் முக்கியமானது? ஜனநாயகம் நிலை நிறுத்தப்பட வேண்டும் என்ற கோரிக்கையும்ää அரசாங்கத்தின் தான் தோன்றித்தனமான செயற்பாடுகள் முடிவுக்குக் கொண்டுவரப்பட வேண்டும் என்ற கோஷங்களும் இந்த முறை இடம்பெற உள்ள ஜனாதிபதித் தேர்தலினை முக்கியத்துவம் மிக்கதாக மாற்றியுள்ளன. சிறுபான்மைச் சமூகங்களினையுந்தினையும்ää முக்கியமாக சிறுபான்மைச் சமூகங்களினைச் சேர்ந்த வாக்காளரினையும் மீண்டும் ஒரு முறை அரசு தொடர்பான அரசியல் முயற்சி ஒன்றில் பங்குபற்றுவதற்கான வெளி ஒன்றினை இந்தத் தேர்தல் ஏற்படுத்திக்கொடுத்துள்ளது.

இந்த கட்டுரை ஜனாதிபதித் தேர்தல் தொடர்பான தமிழ் அரசியல் பற்றியும், அரசியல் தலைமைத்துவம் பற்றியும் வடக்கு கிழக்கினைச் சேர்ந்த தமிழ் வாக்காளர் பற்றியதாகவும்ää அதிலும் குறிப்பாக வட மாகாணத்தினைச் சேர்ந்த தமிழ் வாக்காளர் பற்றியதாகவும் இருக்கும். எனது கட்டுரை மலையகத் தமிழ் வாக்காளர் பற்றியதாகவோ தென்னிலங்கையில் பாரம்பரியமாக வாழும் தமிழ் வாக்காளர் பற்றியோ பேசமாட்டாது என்பதனைக் குறிப்பிட விரும்புகிறேன். 2015ஆம் ஆண்டு இடம்பெறவுள்ள ஜனாதிபதித் தேர்தலின் பின்புலத்தில் அந்தத் தேர்தலினை ஒட்டி எழுந்துள்ள சில சாத்தியக்கூறுகள் பற்றி சில பதிவுகளை நான் இங்கு மேற்கொள்கிறேன். நான் இங்கு பிரத்தியேகமாக வடக்கினைச் சேர்ந்த வாக்காளரைக் குறித்து எழுதுகிறேன். கிழக்கினைச் சேர்ந்த தமிழ் வேட்பாளரினைக் காட்டிலும் வடக்கிலே உள்ள தமிழ் வேட்பாளரின் சமூகத் தளம், அவரது கோரிக்கைகள், அரசியல் இலக்குகள் குறித்து நான் கூடுதலாக பரிச்சயமாயிருப்பதால் இந்த கட்டுரையில் என்னுடைய கவனம் வட பகுதி வேட்பாளர் குறித்ததாக இருக்கிறது.

வன்னியிலும், யாழ்ப்பாணக் குடாநாட்டிலும் வாழுகின்ற வடபகுதி வேட்பாளரினைப் பொறுத்த வரையில் 2015ஆம் ஆண்டு இடம்பெறவுள்ள ஜனாதிபதித் தேர்தல் முக்கியமானது. எந்த வகையில் முக்கியமானது? வட பகுதி மக்கள் இராணுவத்தின் பிடியினுள்ளும் இராணுவம் நேரடியாகப் பிரசன்னமாக இல்லாத நிலைமைகளில் ஒருவிதமான இராணுவமயமாக்கப்பட்ட கட்டமைப்புக்களின் கீழும் வாழ்ந்து வருகிறார்கள். இராணுவத்தின் நடவடிக்கைகள் மக்களின் மீது இறுக்கமான பிடி ஒன்றினை ஏற்படுத்தி உள்ளன. அத்துடன் வழமையானதும்ää ஜனநாயக பூர்வமானதுமான செயற்பாடுகளை முன்னெடுப்பதற்கு இராணுவம் நெருக்கடிகளைத் தோற்றுவித்தவாறு உள்ளது. தென்னிலங்கையிலும் இதே மாதிரியான நிலைமை இருந்தாலும், வட பகுதியில் இராணுவத்தின் ஆதிக்கம் அதிகமாக இருக்கிறது. அத்துடன் இராணுவக் கட்டமைப்பின் ஒரு அங்கத்தவராக இருந்த ஒருவர் வடக்கிலே மாகாண ஆளுநராகவும் இருக்கிறார் என்பது இங்கு சுட்டிக்காட்டப்பட வேண்டும். வடக்கிலே கல்வி நிறுவனங்கள் இராணுவத்தினதும், பாதுக்காப்புப் பிரிவினதும் நேரடியானதும், இறுக்கமானதும் கண்காணிப்பின் கீழே இருக்கின்றன. நாளாந்த சிவில் செயற்பாடுகளினை மேற்கொள்ளும் போதும், ஒன்று கூடுவதற்கு எமக்கு இருக்கின்ற உரிமையின் அடிப்படையில் கலந்துரையாடல்களை மேற்கொள்ள முயற்சிகளை மேற்கொள்ளும் போதும், அல்லதுய் ஊர்வலம் ஒன்றினை ஏற்பாடு செய்யும் போதும், திருமணச் சடங்குகள் போன்ற தனிப்பட்ட நிகழ்வுகளை ஏற்பாடு செய்யும் போதும், உள்ளூரில் உள்ள இராணுவத்தினருடனும், மத்தியில் உள்ள பாதுகாப்பு அமைச்சுடனும் பல்வேறு பட்ட வழிகளில் மிகவும் கவனமாகவும், தயவாகவும் அணுகிச் செயற்பட வேண்டிய நிலைக்கு நாம் தள்ளப்பட்டுள்ளோம்.

வரப்போகும் ஜனாதிபதித் தேர்தல் எமக்கு எமது சத்தியில் தன்னம்பிக்கையும், எதிர்காலத்தில் நிர்வாக அலுவல்கள் நடைமுறை படுத்தப் படுதல்ää அடிப்படை சுதந்திரங்கள் பாதுகாக்கப் படுதல், பலப்படுத்தப் பட்ட சிவில் அதிகாரத்தைப் பற்றய விடயங்களைப் பற்றி நம்பிக்கையும் தருகின்றது. ஜனாதிபதித் தேர்தலில் தமிழ் மக்கள் வாக்களிப்பதன் மூலம் இந்தச் சு10ழல் முற்றுமுழுவதுமாக மாறி விடும் என்று நான் இங்கு சொல்லவில்லை. நாட்டிலே ஜனநாயகம் எதிர்கொள்ளும் அபாயகரமான சுழ்நிலையில் இருந்து அதனை மீட்டெடுப்பது தொடர்பான உரையாடல்களினை இந்த ஜனாதிபதித் தேர்தல் உருவாக்கி உள்ளது. இந்த உரையாடலிலே வட கிழக்கினைச் சேர்ந்த தமிழ் மக்கள் நிச்சயமாகப் பங்குபற்ற வேண்டும். ஜனநாயக ரீதியிலான ஒரு பார்வையினை முன்வைத்து இந்தத் தேர்தலில் வடக்கு கிழக்கினைச் சேர்ந்தவர்கள் வாக்களிப்பதுவும், தேர்தலினை ஒட்டி இடம்பெறும் கலந்துரையாடல்களில் பங்கேற்று தமது பிரச்சினைகளையும்ää ஆதங்களினையும் முன்வைப்பதுவும்ää ஜனநாயகம் தொடர்பாக நிலவும் உரையாடல்களில் ஈடுபடுவதும் மிகவும் முக்கியமான விடயங்கள். கடந்த காலங்களும், கடந்த ஜனாதிபதித் தேர்தல்களும் எமக்கு ஏமாற்றத்தினைத் தந்திருந்தாலும் கூட மாற்றத்திற்கான சில பாதைகளின் ஆரம்பஙகளை இது உண்டாக்கியிருக்கின்றது. அதற்கான ஒரு நம்பிக்கையினையும், பற்றுறுதியினையும் மனதிலே நிறுத்தி நாம் இந்தத் தேர்தலிலே வாக்களிக்க வேண்டும். ஓதுங்கி நிற்கும் அரசியல் தற்கொலை அரசியலாகும்.

வடக்கினைப் பொறுத்தவரை, சுயாதீனமானதாகவோ அல்லது கட்சி அரசியலுக்கு அப்பால் சுயாதீனமானதாகவோ இருக்கக் கூடிய அரசியல் முனைப்புக்கள் விரல் விட்டு எண்ணக்கூடிய அளவிலேயே இருக்கின்றன. சலுகைகளினையும், உதவிகளையும் பெற்றுக் கொள்வதனை அடிப்படையாகக் கொண்ட அரசியல் ஒரு புறமாகவும், தீவிரமான தேசியவாத ரீதியிலான எதிர்ப்பு அரசியல் இன்னொரு புறமாகவும், வட புலத்தில் நிகழும் அரசியல் முயற்சிகள் புத்தாக்கத் தன்மை அற்றவையாக இருக்கின்றன. இந்த இரு அரசியற் போக்குகளும்ää வட புல மக்களின் நாளாந்த யதார்ததங்கள் பலவற்றினைக் கவனத்திலே எடுக்கத் தவறிவிட்டன. வடகிழக்கினைச் சேர்ந்த தமிழ் மக்களின் தேவைகளினை அவர்களது நாளாந்த வாழ்க்கை நிலைமைகளின் அடிப்படையிலும், ஜனநாயகச் செயற்பாடுகளின் அடிப்படையிலும், அச்சம் அற்ற முறையில் அவர்கள் நீதித் துறையினை நாடக் கூடியதாக இருக்கின்றதா என்பதன் அடிப்படையிலும், தமது பொருளாதார, சமூக மற்றும் கலாசார ரீதியிலான வெளிப்பாடுகளை முன்வைப்பதற்கான ஒரு சுழல் அவர்களுக்கு இருக்கிறதா என்பதன் அடிப்படையிலே நாம் மதிப்பிட வேண்டும்.

வடக்கு கிழக்கிலே வாழும் தமிழ் மற்றும் முஸ்லிம் சமூகங்களுக்கு சில பிரத்தியேகமான பிரச்சினைகள் இருக்கின்றன என்பதனையும், அந்தப் பிரச்சினைகள் அவர்களை நாட்டின் பெரும்பான்மை சமூகமாகிய சிங்கள பௌத்தர்களிடம் இருந்து வேறுபடுத்துகின்றன என்பதனையும் நாம் ஒரு போதும் மறுக்கக் கூடாது. இவ்வாறான பிரச்சினைகளுக்கு இந்தத் தேர்தல் தீர்வுகளை வழங்கமாட்டாது. ஆனாலும் நாடாளாவிய ரீதியிலே ஜனநாயகத்தினை நேசிக்கும் சக்திகள் ஒன்றுபட்டுத் தமது பலத்தினை நிலைநிறுத்தும் போது இந்தப் பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வு காணக் கூடிய ஒரு ஆரம்பத்தினை நாம் உருவாக்கலாம் என்ற நம்பிக்கையின் அடிப்படையில் இந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலில் நாம் வாக்களிப்பது அவசியம்.

தமிழர்களின் பிரச்சினைகள் தீர்க்கப்படவில்லையே என்ற காரணத்துக்காக யாழ்ப்பாணத்திலே உள்ள தமிழர்கள் அரசாங்கத் தொழில் செய்வதனை நிறுத்திவிடவில்லை. தமிழர்களின் பிரச்சினை தீர்க்கப்படவில்லையே என்பதற்காக இலங்கை அரசினால் நடாத்தப்படும் கல்விப் பொதுத் தராதர உயர்தரப் பரீட்சைக்கு மாணவர்கள் தோற்றாது விடுவதில்லை. கடந்த உயர்தரப் பரீட்சையில் கணிதத் துறையிலே நாடளாவிய ரீதியிலே அதி கூடிய புள்ளிகளைப் பெற்ற யாழ்ப்பாண இந்துக் கல்லூரி மாணவனுக்கு பலர் பாராட்டுத் தெரிவிப்பதனை நான் பார்த்திருக்கிறேன். அவருடைய சாதனைக்காக நான் சந்தோசப்படுவதுடன், நானும் அவரைப் பாராட்டுகிறேன். அதே நேரத்தில் போதிய வசதிகள் எதுவுமில்லாத சுழலிலே வன்னியிலும் யாழ்ப்பாணத்தின் உயர்தட்டினைச் சாராத பாடசாலைகளிலும் கல்வி பயிலும் மாணவர்கள் குறித்தும், பால் வேற்றுமைப்படுத்தல் சாதி வேற்றுமைப்படுத்தல் போன்ற காரணங்களினால் சரியான கல்வியினைப் பெறமுடியாது இருக்கின்ற வட பகுதி மாணவர்கள் குறித்து நான் அக்கறை கொள்கிறேன்.

முல்லைத்தீவில் இருந்து அரச பல்கலைக்கழகத்துக்குத் தெரிவான இரண்டு மாணவர்களை நான் அண்மையில் சந்தித்தேன். அவர்களில் ஒருவர் தனது உயர்தரப் பரீட்சையினை யுத்தம் நடைபெற்ற போது எழுதியிருந்தார். தற்போதைய அரசாங்கத்தின் மிலேச்சத்தனமான கல்விக் கொள்கைகள் நிறைவேற்றப்பட்டால் முல்லைத்தீவில் இருந்து அரச பல்கலைக்கழகத்துக்குத் தெரிவான மாணவி தனியார் பல்கலைக்கழகத்தில் கல்வி பயிலும் பணக்கார வர்க்க மாணவர்களுடன் போட்டியிட வேண்டிய துர்ப்பாக்கிய நிலைமை ஏற்படும். இதே நிலைமை தான் கணிதத்துறையில் அதி உயர் புள்ளி பெற்ற மாணவனுக்கும் ஏற்படக்கூடும். பணக்காரக் குடும்பங்களைச் சேர்ந்த மாணவர்கள் தனியார் பல்கலைக்கழகங்களுக்கு அனுமதிக்கப்படும் போது பணவசதி அற்ற ஆனால் உயர் புள்ளி பெற்ற மாணவர்களுக்கு பல்கலைக்கழகக் கல்வி பெறுமதி குன்றிவிடும். கல்வியினைத் தனியார் மயமாக்குவதற்கு எதிராக இடம்பெறும் போராட்டங்களும் இந்த முறை ஜனாதிபதித் தேர்தலில் முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ளன. இந்தப் போராட்டங்கள் வட பகுதியினைச் சேர்ந்த மக்களதும், மாணவர்களதும் எதிர்காலத்துடன் தொடர்புபட்டவை. எனவே இந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலினை வடக்கு கிழக்கில் வாழும் சமூகங்கள் முக்கியத்துவம் மிக்க ஒன்றாகக் கருத வேண்டிய நிலை உள்ளது.

யுத்த காலத்தில் அரசினதும் சிவில் சமூகத்தினதும் ஜனநாயகத் தன்மை வடக்கு கிழக்கிலே நிலைகுலையச் செய்யப்பட்டதன் பின்னர்ää தற்போது யுத்தத்துக்குப் பிந்தைய காலத்தில் மேற்கொள்ளப்படும் அபிவிருத்தி நடவடிக்கைகள் வட கிழக்கில் வாழும் மக்களிடம் இருந்தும், அவர்களின் பங்களிப்பில் இருந்தும் விலகியே உள்ளன. நான் எல்லா அபிவிருத்தி நிகழ்ச்சித் திட்டங்களினையும் விமர்சிக்கவில்லை. மக்களுடைய பங்கேற்பினை உறுதி செய்யும் வகையில் வடிவமைக்கப்பட்ட நிகழ்ச்சித் திட்டங்களும், சமூகத்தினைக் கட்டியெழுப்பும் வகையில் வடிவமைக்கப்பட்ட நிகழ்ச்சித் திட்டங்களும், மக்களுக்கு வேலைவாய்ப்பினை வழங்கும் வகையிலான நிகழ்ச்சித் திட்டங்களும் வரவேற்கத்தக்கவை. எனினும் தற்போதைய அரசாங்கத்தின் ஆக்ரோஷமான நவதாராளவாதப் பொருளாதாரக் கொள்கைகள் நாட்டின் எல்லாப் பகுதிகளிலும் வாழும் மக்களுக்கும் எதிரானவையாகவே. உதாரணமாக உல்லாசப் பயணத்துறையினை விருத்தி செய்யும் வகையில் கிழக்கு இலங்கையின் கரையோரங்களில் மேற்கொள்ளப்பட்டு வரும் நில அபகரிப்புக்கள் அந்தப் பிரதேச மக்களை மிகவும் பாதித்துள்ளன. சம்பூர் அனல் மின்னிலைய நிர்மாணிப்புக்காக அந்தப் பகுதியினைச் சேர்ந்த மக்கள் தாம் வாழ்ந்து வந்த இடங்களில் இருந்து பலவந்தமாக வெளியேற்றப்பட்டுள்ளார்கள்.

சிறுபான்மையினரின் பிரச்சனை என்ற கேள்வி

சிறுபான்மை இனத்தவரின் பிரச்சினைகளும் அவர்கள் அரசு தொடர்பான அரசியலில் எவ்வாறு நிலைநிறுத்தப் படுகின்றனர் என்பதுவும் இங்கு குறிப்பாக முக்கியத்துவம் பெற்றுள்ளன. இந்த விடயம் வடக்கு கிழக்கிலே உள்ள தமிழ் மக்களினைப் பொறுத்தவரையில் ஒரு முக்கியமான விடயம், ஏனெனில் வடக்குக் கிழக்கினைச் சேர்ந்த தமிழ் மக்கள் போரின் போது மிகவும் கடுமையாகப் பாதிக்கப்பட்டட்தோடு, பல தசாப்தங்களாக அரசினால் அடக்குமுறைக்கு உள்ளாக்கப்பட்டவர்களாகவும் இருக்கின்றனர். காலப்போக்கில் வளர்ந்து வந்த இனப் பிரச்சினை தமிழ்மக்களை இலங்கை அரசியலின் மையத்தில ஆனால் நெருக்கடியான இடத்தில் இருத்தியது. அது அவர்களைத் தேசியவாத ரீதியிலும் புறமொதுக்குதலினை உருவாக்கும் ஒரு அபாயகரமான அரசியல் நிலைப்பாட்டினை எடுப்பதற்கும் நிர்ப்பந்தித்தது.

இந்த அரசியல் எமக்கு நன்மைகளினைத் தரவில்லை. போர்க் காலப்பகுதியில் நாம் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் என்ற ஒரு அடையாள நிலைப்பாட்டினுள் எமது அரசியலினை குறுக்கி விட்டோம். பாதிக்கப்பட்டவர்கள், ஒடுக்கப்பட்ட இனம் என்ற அடையாளங்களுக்கு அப்பால் எம்மால் செயற்பட முடியவில்லை. அத்துடன் அரசியல் ரீதியாகத் தமிழ் என்ற அடையாளத்துக்கு அப்பால் நாம் வேறு எந்த வகையிலும் எம்மைப் பற்றிச் சிந்திக்கவில்லை. ஒரு தமிழருக்கு இருக்க வேண்டிய பிரச்சினைகள், இலக்குகள் என்பன அந்தத் தமிழர் என்ற அடையாளம் ஒன்றினால் மட்டுமே தீர்மானிக்கப்படுவதாக வடபகுதி வாக்காளர்கள் கருதி வந்துள்ளனர். கிழக்கிலே இந்த மாதிரியான ஒரு நிலைமை இருக்கின்றதா என்பது பற்றி எனக்குத் தெரியவில்லை.

தமிழ்த் தேசியவாதத்திமால், புறமொதுக்குகின்ற, இன அடையாளத்தினை மாத்திரம் முன்னிறுத்திய ஒரு அரசியல் உரையாடலுக்குள் வடக்கில் உள்ள தமிழர்கள் முடங்கியுள்ளனர்.. இதன் காரணமாகத் தமிழர் மத்தியில் நடைபெறும் அரசியல் வர்க்கம், பால், சிறுபான்மை, சாதியம் போன்ற அரசியற் பார்வைகளின் ஊடாக விளங்கிக் கொள்ளக் கூடிய சமூக மற்றும் பொருளாதாரப் பிரச்சினைகளைப் பற்றி கவனத்தில் எடுக்காது விட்டுள்ளது.

தமிழ் மக்களும் முஸ்லீம் மக்களும் யுத்தத்தினால் பாதிக்கப்படவில்லை என்றோ அல்லது அந்தப் பாதிப்புக்கள் முக்கியமானவை இல்லை என்றோ நான் இங்கு சொல்லவில்லை.இராணுவமயமாக்கல், இடம்பெயர்வுகள், மற்றும் மீள்குடியேற்றம் தொடர்பான பிரச்சினைகள் திருப்திகரமான முறையிலே தீர்க்கப்படவில்லை என்பதனை யாரும் மறுக்க முடியாது. இடப்பெயர்வு, மீள்குடியேற்றம், மொழி உரிமைகள், காணி உரிமைகள்ää நிருவாக ரீதியிலான பிரச்சினைகள் என்பன வேறுபட்ட சமூகங்களினை வேறுபட்ட வகைகளிலும்ää ஒரு குறித்த சமூகத்தினைச் சேர்ந்த வேறுபட்டபிராந்தியங்களைச் சேர்ந்தோரை வேறுபட்ட வகைகளிலும் பாதிக்கின்றன. இவ்வாறான உள்ளக ரீதியிலான வேறுபாடுகளுக்கு மத்தியிலும், வட இஅலங்கையினைச் சேர்ந்த தமிழர்கள் தமது அரசியல் வாழ்வுக்கு வேண்டிய ஒரு பொது அடையாளத்தினைத் தெரிவு செய்துள்ளார்கள். அவர்கள் வாக்களிக்கும் போது, அல்லது முன்னைய காலங்களிலே வாக்களித்த போது, அல்லது வாக்களிப்பதற்கு அனுமதிக்கப் பட்ட போது, பாரிய அளவில் அவர்கள் தேசியவாதக் கட்சிகளுக்கு வாக்களித்திருக்கிறார்கள். இந்த நிலை 70களுக்குப் பின்னர் அதிகரித்துச் சென்றுள்ளது. ஒரு காலத்திலே குடாநாட்டிலே செல்வாக்குப் பெற்றிருந்த இடதுசாரி நிலைப்பாடுகளும், இடது சாரி அரசியல் முனைப்புக்களும் வரலாற்று ரீதியாகத் தென்னிலங்கையினைச் சேர்ந்த இடது சாரி அரசியல் தமிழர்களைப் புறமொதுக்கியமையாலும் அதே நேரத்தில் வட பகுதியில் எழுச்சி பெற்ற தேசியவாத அலையினாலும் அடித்துச் செல்லப்பட்டன.

வட பகுதி மக்களின் சமூக ரீதியிலான வாழ்க்கை யதார்த்தத்திலே அவதானிக்கப்படும் சிக்கலான தன்மைகள் அந்த சமூகத்தின் பெயரில் மேற்கொள்ளப்படும் அரசியல் வெளிப்பாடுகளில் பிரதிபலிப்பதில்லை. யுத்த காலத்திலே பெரும் எண்ணிக்கையானோர் வடக்கினை விட்டு வெளியேறினர். போரின் காரணமாகவும், இடப்பெயர்வின் காரணமாகவும் வட பகுதியினைச் சேர்ந்த தமிழ் சமூகம் பாரிய இழப்புக்களைச் சந்தித்தது. பல வருடங்களாக வட பகுதி விடுதலைப் புலிகளின் ஆதிக்கத்தின் கீழ் இருந்தது. விடுதலைப் புலிகளின் சித்தாந்தம், அவர்களுடைய குறுகிய தேசியவாத சிந்தனை, ஆதிக்கவாதம், பாசிச நிருவாக இயல்புகள், இடைப் பட்ட காலத்தில் எவ்வாறு சமூகத்தினைப் பாதுகாப்பது என்பது தொடர்பில் அவர்களிடம் உத்திகள் எதுவும் இருக்காமைää தனி நாட்டினை அமைப்பதில் மட்டும் அவர்கள் காட்டிய மோகம் போன்ற விடயங்களின் எச்சங்கள் இன்றும் வட பகுதி அரசியலின் சில தரப்புகளிடம் தொடர்ந்தும் அவதானிக்கப்படுகின்றன.

வட புல மக்களின் சமூக வாழ்க்கைக்கும்அவர்களின் அரசியல் கருத்து வெளிப்பாடுகளுக்கும் இடையில் தொடர்ந்தும் ஒரு இடைவெளியும், தொடர்பின்மையும் காணப்படுகின்றன. வேலையின்மையினாலும், திறமை வாய்ந்த ஊழியர்களின் பற்றாக்குறையினாலும், பல்வேறு மட்டங்களில், உயர்ந்த உத்தியோகங்களிலும், தொழிலாளர் வர்க்க மட்டத்திலும் நிலவும் சாதி ரீதியிலான வேற்றுமைப்படுத்தல்கள் காரணமாகவும், மக்களின் நாளாந்த வாழ்க்கை பாதிப்புக்கு உள்ளாகிறது. கல்வி, வீடமைப்பு, விவசாயம், மீன்பிடி, கடலில் மீன்பிடிப்பதற்கான உரிமை, அரச அலுவலகங்களிலே வேண்டிய பணிகளைப் நிறைவேற்றிக் கொள்வதற்கான உரிமை போன்ற பல்வேறு விடயங்கள் மக்களினைப் பாதிக்கின்றன. மீளக் குடியேறியோர் தமது வாழ்வினைப் புதிதாக ஆரம்பிப்பதற்கு வேண்டிய மூலதனம் இல்லாது கடனுக்குள் அகப்பட்டு விடுகிறார்கள். கடன், அறுவடை வீழ்ச்சி, மூலதனம் இல்லாமை, வெளித்தரப்புகளிடம் இருந்து சந்தை ரீதியாக எதிர்கொள்ளும் போட்டிகள் (வடக்கினையும்ää தெற்கினையும் இணைக்கும் பாதை திறக்கப்பட்டமை வட பகுதியில் உற்பத்தியாகும் பொருட்களுக்கு வட பகுதிக்கு வெளியில் சந்தையினை உருவாக்கிக் கொடுத்துள்ளது என்றாலும்) போன்றன ஏனைய சமூகங்களினையும் பாதிக்கின்றன.

வடக்கினைப் பொறுத்தவரையில். அதே நேரத்தில் வடக்கிலே ஒரு புதிய மத்திய தர வர்க்கம், வடக்கின் பழைய மத்திய தர வர்க்கத்தின் சாம்பல்களில் இருந்தோ, அல்லது பழைய மத்தியதர வர்க்கத்தின் ஒரு உட்பிரிவில் இருந்தோ அல்லது பழைய மத்தியதர வர்க்கத்தின் ஒரு நீட்சியாகவோ எழுச்சி பெற்று வருகிறது. இந்த மத்திய தர வர்க்கம் எவ்வளவு தூரம் முனைப்புடனும், முற்போக்காகவும், சமூக ரீதியிலும், அரசியல் ரீதியிலும் இயங்கப் போகின்றது என்பதனை நாம் இனிமேல் தான் பார்க்க வேண்டும். தமிழ் மக்களின் சுயநிர்ணயம் என்ற கோஷம் வரலாற்று ரீதியிலான மாற்றங்களுக்கூடாக செல்லவேண்டிய தேவை இன்று உள்ளது. இன்யை சூழ்நிலையில், பழையதின் மேல் புதிய பரிமாணங்கள் எழுந்துள்ளன—புதிய பயங்கள், கவலைகள், ஆசைகள்; பலங்கள், நம்பிக்கைகள் என்பன. தமிழ் தலைமைகள், மற்றும் புத்திஜீவிகள் இந்த மாறுபட்ட புதிய கட்டத்தை கருத்தில் கொள்ளாவிடின், காலப் போக்கில், மக்களின் மீதுள்ள பிடியை அவர்கள் இழந்து விடுவார்கள். தமிழ்த் தேசிய கூட்டமைப்பு ஜனாதிபதித் தேர்தலுக்கு எதிரான ஒரு நிலைப்பாட்டினை எடுக்காமை நம்பிக்கையூட்டுவதாக உள்ளது. அவர்களது காத்திரமான முடிவை நாம் வரவேற்க வேண்டும். தீவிர தேசியவாதிகள் இத்தகைய நிலைப்பாட்டினை எடுப்பதை நாம் கேள்விக்குள்ளாக்க வேண்டும்.

வடக்குப் பிராந்தியமும் அதன் உட்புல சிக்கல்களும்–முஸ்லீம்கள்

முஸ்லிம்கள் தமிழர்கள் மற்றும் தமிழ் அரசியற் செயற்பாடுகள் என்பவற்றுக்கு இடையிலான உறவுகள் தொடர்பான கேள்வி எமது உடனடிக் கவனத்தினை ஈர்த்துள்ளது. சிறுபான்மையினரின் பிரச்சினைகள் தொடர்பாக பரந்த அளவிலே இருக்கின்ற கேள்விகள் போல இந்தக் கேள்வியும் மிகவும் முக்கியமானது. பாதிக்குப்புக்கு உள்ளானவர்கள் என்ற சுலோகம் இந்த இரண்டு சமூகங்களுக்கு இடையிலான உறவுகளிலே ஒரு நெருக்கடியினை உருவாக்கியுள்ளது. யாழ்ப்பாணத்தினைப் பொறுத்தவரை குடாநாட்டுக்குத் திரும்பிய அல்லது திரும்பிக்கொண்டிருக்கின்ற முஸ்லீம்கள் குடாநாட்டு தமிழர்களின் வரவேற்பினைப் பெறவில்லை. புறமொதுக்குகின்ற பார்வையுடனும், கோஷங்களுடனும் செயற்படுகின்ற தமிழ்ப் புத்திஜீவகளும் தமிழ் அரசியல் தலைமைகளும் முஸ்லீம்கள் தொடர்பான விடயங்களிலே குறிப்பிட்டுச் சொல்லக்கூடிய அளவுக்கு எதனையுமே செய்யவில்லை. . காரியாலயங்களிலே பணிபுரியும் தமிழ் உத்தியோகத்தர்கள் தமது ஊர்களுக்குத் திரும்பிக்கொண்டிருக்கும் முஸ்லீம் மக்களின் தேவைகள் குறித்து அக்கறை அற்றவர்களாகவோ அல்லது அவர்களை உதாசீனப்படுத்துபவர்களாக இருக்கின்றனர். வட மாகாணத்தின் ஏனைய பகுதிகளிலே தமிழ் முஸ்லீம் உறவுகள் பரஸ்பர நம்பிக்கையின்மையினாலும், ஆதிக்க உணர்வுகளினாலும், புறமொதுக்கும் மனப்போக்குகளினாலும், அரசியற் சந்தர்ப்பவாதத்தினாலும் பாதிக்கப்பட்டுள்ளன. மக்களின் அரசியல் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளித்து நன்கு திட்டமிட்டு உருவாக்கப்பட்ட, அனைத்துத் தரப்புக்களையும் உள்வாங்குகின்ற ஒரு கொள்கைகளின் மூலமாக மீள்குடியேற்ற நடவடிக்கைகளுக்கு அரசு பங்களிக்காமை தமிழ்-முஸ்லீம் உறவுகளில் விரிசல் ஏற்படுவதற்கு மற்றொரு பிரதான காரணியாக அமைந்துள்ளது.

வடக்கிலே கடந்த 30ஆண்டுகளுக்கு மேலாக வாழ்ந்து வருகின்ற மலையகத் தமிழ் மக்கள் தொடர்பாகவும், அவர்கள் போரின் போது எதிர்கொண்ட நெருக்கடிகள் குறித்தும் கருத்துக்களை முன்வைக்கவும், அந்த சமூகத்தினைச் சேர்ந்தோரின் பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வு காண்பதற்கும் உகந்த சுழலினை உருவாக்கக் கூடிய தளங்களோ வெளிகளோ இன்னமும் உருவாகவில்லை.தமிழ் அரசியலும் சரி, சிறுபான்மை இனத்தவரினை மையமாகக் கொண்ட அரசியலும் சரி உரையாடல்கள் வாயிலாகத் தமது பிர்ச்சினைகளுக்குத் தீர்வு காண முற்பட வேண்டும். தாம் சார்ந்த பிரதேசங்களின் பொருளாதார சுழ்நிலையினை அந்தப் பிராந்தியங்களின் பின்புலத்தில் வைத்து இந்த அரசியல் முயற்சிகள் மதிப்பிட வேண்டும். முஸ்லீம், தமிழ், சிங்கள மக்கள் தாம் முன்னர் வாழ்ந்த இடங்களுக்கோ அல்லது குடியமர்த்தப்பட்ட இடங்களுக்கோ அவர்கள் மீளத்திரும்புவதற்கு அவர்களுக்கு உரிமை உண்டு என்பதனை இந்த அரசியல் முயற்சிகள் ஏற்றுக்கொள்ள வேன்டும். அத்துடன் அவை தீர்மானங்களினை எடுப்பதில் மக்களின் பங்களிப்பு அவசியம் என்பதனை வலியுறுத்த வேண்டும். மத்தியிலும், பிராந்தியங்களிலும் அதிகாரங்கள் எவ்வாறு பகிரப்படல் வேண்டும் என்பது தொடர்பில் சிங்கள சமூகத்தவருடனும், சிறுபான்மைச் சமூகங்களுடனும் உரையாடல்கள் மேற்கொள்ளப்படல் அவசியம். இதனை மேற்கொள்வதற்கு சிறுபான்மையினரின் அரசியல் முதலில் தனது நிலையம் எவ்வாறு இலங்கையின் அரசியற் கட்டமைப்புக்குள் பின்னிப்பிணைந்து இருக்கின்றது என்பதனை அடையாளம் கண்டு கொள்ள வேண்டும். தமிழ் அரசியல் எதிர்ப்பு அரசியலாகவோ, பிற தரப்பினரினை உள்வாங்கிச் செயற்பட எத்தனிக்கும் அரசியலாகவோ, அல்லது தேசியவாத அரசியலாகவோ. எந்த வடிவினைக் கொண்டிருந்தாலும், அது இலங்கை அரசியலிலும், அரசினைச் சார்ந்தும் இடம்பெறும் மாற்றங்களினையும், போக்குகளினையும் கருத்திலே எடுத்து அவை எவ்வாறு தமிழர்களுடன் ஊடாடுகின்றன என்பது பற்றி அக்கறை கொள்ள வேண்டும்.

பொருளாதார ரீதியிலும் சரி, சமூக ரீதியிலும் சரி, கட்டமைப்பு ரீதியிலும் சரி வடக்குக் கிழக்கினைச் சேர்ந்த தமிழ் வாக்காளர் இலங்கை அரசினதும் குடித்தொகையிலும் தவிர்க்க முடியாத வகையில் அங்கம் வகிக்கிறார். இந்தக் கருத்தினை மறுப்பது நேர்மையற்றதும், புத்திசாதுரியம் அற்றதுவுமான ஒரு நிலைப்பாடே. அதிகாரப் பகிர்வு தொடர்பாகவும், 13ஆம் திருத்தச் சட்டத்தினை அமுல்படுத்துவது பற்றியும் தென்னிலங்கையில் உள்ள அரசியற் தலைமைகளுடனும், சிவில் சமூகக் குழுக்களுடனும் தமிழ் அரசியற் தலைமைகள் பேசுவது அவசியம். பல்வேறு தரப்புகளிலே சிறுபான்மையினர் ஏற்கனவே பல உரையாடல்களை இந்த விடயங்கள் தொடர்பாக ஆரம்பித்து விட்டார்கள் என்பதனையும், திரும்பவும் தமிழர்கள் ஏனைய சமூகங்களுடனும் தம்மத்தியிலும் உரையாட வேண்டும் என்று கோருவது பலம் குன்றிய தரப்பின் மீது முன்னெடுப்புகளை மேற்கொள்ளும்படி அழுத்தத்தினை பிரயோகிப்பது போல இருக்கிறது என்ற குற்றச்சாட்டை எனக்கு மீது விமர்சகர்கள் வைக்கலாம். நடைபெற இருக்கின்ற உரையாடல்கள் புதிய உள்ளடக்கத்தினைக் கொண்டவையாகவும்ää புதிய நிலைமைகளின் கீழ் நடைபெற வேண்டும் என்பதுவும், தொடர்ச்சியாக மாறுதலுக்கு உள்ளாகின்ற களநிலைமைகளைக் கருத்திற் கொண்டிருக்க வேண்டும் என்பதை வலியுறுத்துகிறேன்.

நடைபெற இருக்கின்ற ஜனாதிபதித் தேர்தல் இந்த உரையாடலுக்கான ஒரு அரசியல் கலாச்சாரத்தையும், அடிப்படைகளையும், பொருளடக்கத்தையும் தந்துள்ளது. ஒரு மிக முக்கியமான வெளியினை ஏற்படுத்தி இருக்கின்றன. நிறைவேற்று அதிகார சனாதிபதியின் அதிகாரங்களை மட்டுப்படுத்தல் என்பது மிகவும் முக்கியமான ஒரு விடயம். ஊழல் மற்றும் பதவித் துஷ்பிரயோகம் போன்ற விடயங்கள் தொடர்பாக எதிர்க்கட்சிகளும், எதிரணியினரும் ஆரம்பித்துள்ள விவாதங்கள் வட பகுதி வேட்பாளரினைப் பொறுத்த வரையிலே முக்கியமற்றவை போன்றுதென்படலாம். ஆனால், 1) மெகா அபிவிருத்தித் திட்டங்கள் குறித்தும் அவற்றுக்கு மாற்றாக அமையக் கூடிய 2) நீண்ட காலத்துக்கு நிலைத்து நிற்கக் கூடிய மக்களின் முன்னெடுப்புக்கள் குறித்தும், 3) அதிக செலவில் நிர்மாணிக்கப்படும் அதி வேக நெடுஞ்சாலைகள் குறித்தும் அவற்றுக்கு மாற்றாக 4) கிராமப்புறங்களின் வீதி அபிவிருத்தி பற்றியும், 5) இடம்பெயர்ந்து வாழும் சமூகங்களைச் சேர்ந்தோரும், தொழிலாளர்களும், மீனவர்களும், பெண்களும், ஊடகவியலாளர்களும், கலைஞர்களும், மிலேச்சத்தனமான இராணுவமயமாக்கலுக்கு எதிராகவும், அடக்குமுறையினை உருவாக்கும் அபிவிருத்தித் திட்டங்களுக்கு எதிராகவும் போராடுவதற்கு வேண்டிய வெளியினைப் பற்றியும் 6) மேலே கூறிய உரையாடல்களை உருவாக்குவதற்கு அவசியமான ஒன்று கூடற் சுதந்திரத்தினைப் பற்றியும் கருத்துப் பரிமாறல்களை நாம் மேற்கொள்ள முடியும். இந்த உரையாடல்களிற் பங்குகொள்ளுவதில் இருந்து தமிழ் வாக்காளர் ஒரு போதும் ஒதுங்கக் கூடாது.

ஜனநூயகத்தை நோக்கிய திசைகளின் எழுச்சி

ஜனநாயகத்தினைப் பாதுகாக்க வேண்டும் என்பதனை வலியுறுத்தும் வகையில் ஒரு பலமான குரல் இன்று எம்மத்தியில் ஒலிக்கிறது. அதிகாரம் தமது கையிலே இருக்கிறது என்ற மமதையுடன் செயற்படுபவர்களுக்கு, எதிர்ப்பு ஏதோ ஒரு பகுதியில் இருந்து எழுச்சி பெறும் என்ற செய்தியினை இந்த தேர்தல் தெளிவாகச் சொல்கிறது. ஜனநாயகத்துக்கான தளம் விரிவடைந்துள்ளது. மக்கள் வெளிப்படையாகப் பேசியும், செயற்பட்டும் வருவதுடன் தமது இலக்குகள் பற்றி தமது குரலினை வெளிப்படையாகப் பதிவு செய்கிறார்கள். என்னைப் பொறுத்த வரையில் ஜனநாயகம் என்பது தனிநபர் ஒருவர் வெளிப்படையாகப் பேசுவதோ அல்லது செயற்படுவதோ அல்ல. மாறாக ஜனநாயகம் சமூக ரீதியிலான விடயங்களிலும், கலாசார ரீதியிலான விடயங்களிலும் ஆழமாகப் பதிந்துள்ள ஒரு அம்சம். கடன் சுமையினால் வருந்துகின்ற விவசாயியினதும், போரினாலே பாதிக்கப்பட்ட இடம்பெயர்ந்த மக்களினதும், ஒரு நியாயபூர்வமான வாழ்க்கைத் தரத்தினை வேண்டி நிற்கும் தொழிலாளியினதும், சமூக ரீதியிலே ஏற்றம் கிடைக்காது நம்பிக்கை இழந்து போய் நூற்றாண்டுகளாக ஒதுக்கப்பட்டு வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் மலையக சமூகத்தினதும், அபாயகரமான வாழ்க்கையினை வாழும் நாடு கடந்து வேலை செய்யும் தொழிலாளியினதும், அரசில் இருந்து அந்நியமாக்கப்பட்ட புறமொதுக்கப்பட்ட தாம் இரண்டாந்தரப் பிரசைகள் என்ற உணர்வுடன் வாழும் சிறுபான்மை இனத்தவரினதும், பல நூற்றாண்டு காலமாக ஒடுக்குமுறைக்கு உள்ளாகி வாழும் ஒடுக்கப்பட்ட சாதிப் பிரிவினரதும், தமது எதிர்காலம் குறித்து நிச்சயமற்ற சுழலினை எதிர்கொள்ளும் மாணவரினதும், சமூகத்தினதும், அரசினதும் வன்முறைக்குள் அகப்பட்டுப் போய் இருக்கும் பெண்களினதும், பாரிய அபிவிருத்தித் திட்டங்களினால் தமது வாழ்வாதாரத்தில் நெருக்கடிகளை எதிர்கொள்ளும் சிறு வியாபாரிகளதும், கலாசார ரீதியிலும், புலமை ரீதியாகவும் செயற்படுவதற்கு வேண்டிய வெளிகள் மூடப்பட்ட நிலையில், நெருக்கடிகளை எதிர்கொள்ளும் எழுத்தாளர்கள், கலைஞர்கள், ஊடகவியலாளர்கள், ஆசிரியர்கள், கல்விமான்களினதும், இன்னும் பலதரப்பட்ட மக்கள் கூட்டத்தினரதும் நலன்களைப் பேணுவதே அர்த்தம் பொதிந்த ஜனநாயகம் ஆகும்.

2015ஆம் ஆண்டின் ஜனாதிபதித் தேர்தல் எம்மிற் பலருக்கு சில நம்பிக்கைகளைத் தோற்றுவித்துள்ளது. தேர்தலிலும் அதனுடன் தொடர்பான உரையாடல்களிலும் பங்குபெற வேண்டியவர்களில் தமிழ் வாக்காளரும் ஒருவர். இந்தத் தமிழ் வாக்காளர் ஒரு இடம்பெயர்ந்தவராகவோ, மாணவராகவோ, சிறுபான்மையினராகவோää பெண்ணாகவோ வேறு எந்த அடையாளத்தினை உடையவராகவோ இருக்கலாம். ஒரு வெளி திறக்கும் என நாம் எதிர்பார்க்கிறோம். உண்மையினைச் சொல்லின் ஒரு வெளி ஏற்கனவே உருவாகி உள்ளது. ஜனநாயகத்துக்கான போராட்டம் 2015ஆம் ஆண்டுத் தேர்தலுடன் முடிவடையப் போவதில்லை. பல்கலைக்கழகங்களையும், கல்வி சார் நிறுவனங்களினையும் சார்ந்த எம்மில் சிலர் இலவசக் கல்வியினைப் பாதுகாக்கவும், அர்த்த பூர்வமான கல்வி வழங்கப்பட வேண்டும் என்று கோரியும் எதிர்காலத்திலே தொடர்ந்தும் போராடும் அதேவேளை, எல்லா ஜனநாயக சக்திகளும் ஜனநாயகத்துக்கான வெளியினை விரிவுபடுத்தப் போராடுவார்கள் என நாம் எதிர்பார்க்கலாம்.

வெள்ளக்காடாக இலங்கையின் பல பகுதிகள் : 7 லட்சம் பேர் பாதிப்பு

மட்டக்களப்பு மாவட்டத்தில் 3 பேரும் அம்பாறை மாவட்டத்தில் ஒருவரும் என 4 பேர் மரணமடைந்துள்ள அதேவேளை திருகோணமலை மாவட்டத்தில் ஒருவர் வெள்ளத்தில் மூழ்கி காணாமல் போயுள்ளார்.
நாட்டின் பல பகுதிகள் வெள்ளத்தின் பிடியில் சிக்கியுள்ளன. இதன் காரணமாக சுமார் ஏழு லட்சம் மக்கள் நலன்புரி முகாம்களில் தங்கவைக்கப்பட்டுள்ளதாக அரச அதிகாரிகள் தெரிவித்துள்ளனர்.

via: http://www.bbc.co.uk/tamil/sri_lanka/2014/12/141224_lankafloods_eastnorth

“Launch of ‘Mudivuraatha Yuththam’ (The Unfinished War)” by Maatram

Maatram, the Tamil civic media initiative based at the Centre for Policy Alternatives (CPA) is pleased to present ‘Mudivuraatha Yuththam’ (The Unfinished War), Sri Lanka’s first example of long-form journalism for produced specifically for the web.

 

Inspired by award-winning examples of modern day story-telling on the web by the New York Times, Al Jazeera, The Global Mail and other leading media institutions, ‘Mudivuraatha Yuththam’ is designed to be accessible over broadband on any modern browser as well as via recent smartphones and tablets. Cutting-edge presentation is married to compelling original content, anchored to five key sections.

  • Displacement: Focussing on families from Sampur in Trincomalee, who have been IDPs since 2007.
  • Abductions: With information derived from the Red Cross and other institutions, both domestic and international, this section looks at abductions both during and after the war. Ways through which the government has tried to address this issue are flagged, with a focus on the civilians participating in these official mechanisms. A video interview with a woman who had handed in her son to the Army at the end of the way is also featured in this section.
  • Land grabbing: Incidents of land grabs by the Sri Lankan military in Walikamam North are highlighted in this section. The story of a family affected by these land grabs is included as a video documentary. An important feature under this section is information obtained through a member of the Northern Provincial Council about the Sinhalisation of Mullaitivu.
  • Militarisation: The presence of military in the Northern Sri Lanka is looked into and depicted through images and text. This section also looks at how the military is heavily involved in the development processes of the North.
  • Development: This section looks into the illegal destruction of personal property by the military and the Ministry of Defence, and the resulting displacement of these affected.

Each section features video, photography and text respectively shot and written specifically for the site.  Access ‘Mudivuraatha Yuththam’ here.

***

Maatram, established in early 2014, is aimed at Tamil readers across Sri Lanka and in the diaspora. In addition to original reporting and content generation in Tamil, Maatram also features translations of material sourced from Groundviews and Vikalpa to ensure a wider readership and deeper appreciation of issues mainstream media in Sri Lanka will not or cannot publish, produce or promote.

Maatram is also on Twitter and Facebook.

“Kattankudy Mosque Massacre Documentry 2012” by Kannan Arunasalam

Kattankudy Mosque Massacre took place in August 1990 by LTTE. more than 147 Muslims were killed while on Prayer in two mosques in Kattankudy on 03rd August 1990 at night. Also more than 200 has been wounded and lose their ordinary lives. One of remarkable massacre in the world war history especially in Srilankan Civil War. On the 22nd Anniversary of this event in a post war era in Srilanka, this fantastic documentary was made by Mr.Kannan Arunasalam and shared in their Website www.groundviews.org

via: https://www.youtube.com/watch?v=rJPEW2rS44g